(Από συνέντευξη του Δαμιανού Κωνσταντινίδη:)

«Περπατούσα στο δρόμο και το όνομα Angelus Novus, επιβλήθηκε ξαφνικά στη σκέψη μου. Το ανακοίνωσα στα άλλα δύο ιδρυτικά μέλη της ομάδας, την ηθοποιό Έφη Δρόσου και τον μουσικό Γιώργο Βασικαρίδη, τους άρεσε και το κρατήσαμε.

Παρ’ όλ’ αυτά, επειδή αμυδρά κάτι μου θύμιζε, έκανα στη συνέχεια μια μικρή έρευνα. «Angelus Novus» είναι ο τίτλος ενός πίνακα του Paul Klee, για τον οποίον ο Walter Benjamin έγραψε τα εξής:

“Υπάρχει ένας πίνακας του Klee, που τιτλοφορείται Angelus Novus. Δείχνει έναν  άγγελο που λοξοκοιτάζει, σα να αποστρέφει το βλέμμα από κάτι. Τα μάτια του  είναι ορθάνοιχτα, το στόμα του χάσκει, τα φτερά του τεντωμένα. Να πώς  μπορούμε να εικονίσουμε τον άγγελο της ιστορίας. Το πρόσωπό του είναι  στραμμένο προς το παρελθόν. Εκεί όπου εμείς βλέπουμε μια αλυσίδα από γεγονότα, αυτός βλέπει μόνο μια καταστροφή, που στοιβάζει συντρίμμια το ένα πάνω στ’ άλλο και τα ρίχνει στα πόδια του. Ο άγγελος θα ήθελε να παραμείνει εκεί, να αναστήσει τους νεκρούς και να συναρμολογήσει τα θραύσματα! Αλλά, να ‘τη η καταιγίδα έρχεται από τη μεριά του Παραδείσου και πέφτει στα φτερά του με τέτοια ορμή που δεν μπορεί πια να τα κλείσει. Τον σπρώχνει ασυγκράτητα στο μέλλον, όπου έχει στραμμένη την πλάτη του, ενώ ο σωρός απ’ τα συντρίμμια που βρίσκεται μπροστά του υψώνεται ως τον ουρανό. Αυτή την καταιγίδα εμείς την ονομάζουμε πρόοδο.”

Ίσως λοιπόν, την ώρα που ψάχναμε για ένα όνομα, να έδρασε το ασυνείδητό μου και να έβγαλε αυτόν τον Άγγελο στην επιφάνεια. Ή τον άλλον, εκείνον του Rilke: «Επειδή τίποτ’ άλλο δεν είναι η Ομορφιά απ’ την αρχή του Τρομερού που μπορούμε ακόμη να αντέξουμε… Τρομερός ο κάθε Άγγελος…»
Ίσως όμως και τίποτα από όλα αυτά.

Ένα χρόνο αργότερα, πληροφορήθηκα πως υπήρχε και μια αυστριακή θεατρική ομάδα με το ίδιο όνομα…»