ΚΡΙΤΙΚΕΣ

-Μαρία Κυριάκη στο Επί σκηνής, Το Θέατρο στο Διαδίκτυο, Μάρτιος 2010

Από την θεατρική ομάδα Angelus Novus παρακολουθήσαμε φέτος μια ζωτικού δραματουργικού ενδιαφέροντος παράσταση του έργου «Ο Θάνατος του Τενταζίλ» του νομπελίστα Βέλγου συγγραφέα Μωρίς Μαίτερλινκ. (…) Ο ευφυής Κωνσταντινίδης επιχείρησε να αποδώσει το σοφό και γεμάτο συμβολισμούς αυτό μύθο, μέσα από μια σκηνοθετική και υποκριτική γραμμή που ανακλά κατευθείαν στην αδυναμία της αυτεξιουσιότητας του ανθρωπίνου όντος. Οι ηθοποιοί του κινούνται σαν μαριονέττες ενώ ταυτόχρονα αποδίδουν τους ρόλους τους σαν να τους είχαν επαναλάβει άπειρες φορές εις το διηνεκές, παγιδευμένοι στη διαρκή κι αδυσώπητη εξουσία της αράχνης-γιαγιάς βασίλισσας, η οποία τους επιβάλλει το να βιώνουν το εφιαλτικό παραμύθι σαν μια ατέρμονη κυκλική πορεία, χωρίς ελπίδα διαφυγής προς τη λυτρωτική διέξοδο της φαλλικής σπείρας. Οι τρεις ανίκητες πεπλοφόρες εμφανίζονται σαν οι κινητήριες δυνάμεις μεγάλων, συντριπτικών όγκων σκοταδιού, που παγιδεύουν το αγόρι και τις δύο αδελφές του, εμποδίζοντας τις κινήσεις τους κι εξαναγκάζοντάς τους σε μια δυναστική υπνοβασία. Η άνοδος-γολγοθάς της αδελφής στα σκαλοπάτια που οδηγούν στο άντρο-θυσιαστήριο, στο οποίο έχει οδηγηθεί ο αδελφός της, αναπαρίσταται σαν μια μαρτυρική πορεία, γεμάτη από οδυρμό και φόβο, μέσα από τη σκηνοθετική επεξεργασία. Η παράσταση μεταποιείται η ίδια στον εφιάλτη, τον οποίο εξιστορεί το δράμα, εξαναγκάζοντας τον θεατή να ταυτιστεί ή να αποχωρήσει ψυχικά και πνευματικά. Μια βαθιά επαναστατική προσέγγιση που ανοίγει έναν νέο δρόμο για τον ταλαντούχο σκηνοθέτη, ο οποίος, αν τον ακολουθήσει συνειδητά στο μέλλον, είναι σίγουρο πως θα οδηγηθεί σε μια μέθοδο που θα επηρεάσει θετικά το θεατρικό προφίλ και της χώρας μας και της ομάδας του. (…)

-ανυπόγραφο Στο tripradio.gr, Μάρτιος 2010

(…) Ο σκηνοθέτης καταφέρνει να δημιουργήσει μία απειλητική ατμόσφαιρα και να αναδείξει τους ήρωες σαν σύμβολα-ιδέες. (…) Είμαι πολύ ευτυχής που ο σκηνοθέτης επέμεινε στο εξπρεσιονιστικό παίξιμο και οι ηθοποιοί του το υποστήριξαν έτσι, με αξιοσημείωτη την Δέσποινα Παπάζογλου στον πρωταγωνιστικό ρόλο της Υγκρέν. Αργές κινήσεις, έντονοι μορφασμοί προσώπου που θυμίζουν κάτι από Δρ. Καλιγκάρι, και εικόνες-στιγμιότυπα, όπως αυτή του φινάλε, ήταν μια αναπάντεχη έκπληξη στον κατακλυσμό του ρεαλιστικού ή/και μεταμοντέρνου πανικού στον οποίο ζει το θέατρο στις μέρες μας.

Λέανδρος Πολενάκης, «Ο θάνατος του Τενταζίλ στο Θέατρο Βαφείο – Μια παράσταση υπόδειγμα με την ομάδα Angelus Novus», Αυγή της Κυριακής – 04/04/2010

(…) Το έργο μεταφράζει θαυμάσια και σκηνοθετεί ο Δαμιανός Κωνσταντινίδης (…) Είναι μια αριστουργηματική και γνήσια αντιμιμητική, εξαντλητικά και επίπονα δουλεμένη παράσταση, από ποίηση, μουσική, φως και σκιές, όπου όλη η ενέργεια των ασκημένων, με κατακτημένη πλήρως την τεχνική της “ανθρώπινης μαριονέτας” (κυριολεκτικά στην περίπτωση ο όρος), έξι, ισάξιων ηθοποιών (…), συγκεντρώνεται εκπληκτικά στα ακροδάχτυλά τους! (…). Μια παράσταση κυριολεκτικά “γραμμένη στα ακροδάκτυλα”, γεμάτη χάρη και γοητεία, που “εξαγνίζει” ομοιοπαθητικά το βαρύ της θέμα (…)

Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης, «Σκληρή Ελεγεία», ΝΕΑ, Σάββατο, 22 Μαΐου 2010

(…) Ένα τέτοιο κείμενο χρειάζεται να βρει τον σκηνοθέτη του για να μπορέσει να σταθεί σήμερα. Το συγκεκριμένο τον βρήκε στο πρόσωπο του Δαμιανού Κωνσταντινίδη. Ο οποίος μετέφρασε ο ίδιος με γλωσσικό κύρος το κείμενο, επέλεξε έναν μικρό αλλά ιδεώδη για την ατμόσφαιρά του έργου χώρο και το ανέβασε αναδεικνύοντας τα προτερήματά του και μετατρέποντας τα ελαττώματά του σε προτερήματα. Μια παράσταση σφιχτή, εύρυθμη, πηχτά γκρίζα όσο γκρίζος είναι ο τρόμος, γεμάτη ενέργεια, με εξαιρετική κλιμάκωση μέχρι την κορύφωση του τέλους. (…)

Γρηγόρης Ιωαννίδης, «Θέατρο πέρα από ψυχολογία και μίμηση», Ελευθεροτυπία, Σάββατο 10 Απριλίου 2010

(…) Αξιόλογη, αν και κάπως ακαδημαϊκή παράσταση. Η αντίληψη για έναν ηθοποιό «μαριονέτα», που «πεθαίνει» ως ορθολογικό ον και «ξαναζωντανεύει» σαν παρθένο σώμα του ασυνειδήτου έχει μπολιάσει μια σειρά από βιωματικές τάσεις της υποκριτικής. Αν παραβλέψει κανείς αυτή την παρατήρηση, η παράσταση του «Βαφείου» διέθετε αληθινή ατμόσφαιρα υποβολής και έκκεντρη λιτότητα μέσων. Με τα μέσα τους και την καθοδήγηση του σκηνοθέτη οι ηθοποιοί έδωσαν αξιοπρόσεκτες παρουσίες (…)