Από συνέντευξη του Δαμιανού Κωνσταντινίδη στο περιοδικό ΠΛΑΤΕΙΑ (2006)

«…σημασία –και μάλιστα πολιτική-, έχει το πάθος που μας διακατέχει, που μας σπρώχνει να κάνουμε ακόμη θέατρο σ’ αυτή την πόλη, παρά τις ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες για τις μικρές ομάδες, το ότι επιμένουμε να ορθώνουμε το ανάστημά μας, να μην το βάζουμε κάτω, να αγωνιζόμαστε για ένα θέατρο λιγότερο ή καθόλου εμπορικό, με περισσότερες καλλιτεχνικές απαιτήσεις, με περισσότερη τόλμη και περισσότερες θυσίες, με λιγότερες -υλικές και όχι μόνο- απολαβές, από ένα κρατικό θέατρο, ας πούμε, ή ένα θέατρο αδρά επιχορηγούμενο, ή απλά επιχορηγούμενο, ή ένα σχήμα βεντετών… Εμείς μάλιστα που παρουσιάζουμε την δουλειά μας στο πρώην στρατόπεδο ΚΟΔΡΑ, στην Καλαμαριά, έχω την εντύπωση πως είμαστε η αποκέντρωση της αποκέντρωσης. Κι αυτό όντως είναι μια πολιτική στάση. Ωστόσο δεν θα ήθελα αυτό να θεωρηθεί ως μία δέσμευση για το μέλλον, ούτε ως μία εμμονή, διότι θα κινδυνεύαμε έτσι να μας περάσουν, αν μη τι άλλο, για μαζοχιστές. Υπάρχουμε εκεί που μπορούμε να υπάρξουμε, και για όσο καιρό μπορούμε να υπάρξουμε, μέχρι να μας δοθεί η ευκαιρία να υπάρξουμε κάπου αλλού, καλύτερα, ή μέχρι να μας αφαιρεθεί κάθε δυνατότητα ύπαρξης. Κι αυτό είναι, νομίζω, μια αρκετά τίμια δήλωση, και είναι προτιμότερη από όλες τις ψευτοηρωικές κορώνες που θα σιγούσαν βεβαίως άμα τη εμφανίσει καλύτερης τύχης, όπως τόσο συχνά έχει συμβεί και εξακολουθεί να συμβαίνει…»