Ο Μαύρος Πρίγκιπας

Scabrio 2

ΟΜΑΔΑ ANGELUS NOVUS - 2006-2007

Ο Μαύρος Πρίγκιπας γνωρίζει τρεις σκηνικές εκδοχές, με πολλά κοινά στοιχεία μεταξύ τους, αλλά και με πολλές διαφορές. Αρχικά ετοιμάζεται για το Φεστιβάλ «Το Δάκρυ του κωμικού ρόλου» στο Θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟΥ και μετά μερικούς μήνες ξαναδουλεύεται για την συμμετοχή της ομάδας Angelus Novus στο 1o BALKAN PERFORMING ARTS MARKET. Ένα χρόνο αργότερα, το 2007, θα αποτελέσει το πρώτο μέρος του διπτύχου που θα ανεβάσει η ομάδα με γενικό τίτλο: Scabrio 2.

scabrio
Συντελεστές

Συντελεστές:

1. Για το Φεστιβάλ «Το Δάκρυ του κωμικού ρόλου» στο Θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟΥ (Αθήνα, Απρίλιος 2006)

Συγγραφέας: Κ. Σ. Δαμιανός
Σκηνοθεσία / φωτισμοί: Δαμιανός Κωνσταντινίδης
Σκηνικά / κοστούμια: Απόστολος Αποστολίδης
Μουσική: Χρύσα Μελισσάρη

Διανομή:

Κορίνα Βασιλοπούλου, Δημήτρης Μποζίνης

Τσέμπαλο: Χρύσα Μελισσάρη

 

2. Αλλαγές για το 1o BALKAN PERFORMING ARTS MARKET (Θεσσαλονίκη, ΜΙΚΡΟ ΘΕΑΤΡΟ, Ιούνιος 2006)

Μουσική: Γιώργος Βασικαρίδης
Κινησιολογία: Έφη Δρόσου
Κλαρινέτο: Αλέξης Σταυρίδης, Γιάννης Καραγιαννίδης

 

3. Αλλαγές για το Scabrio 2 (ΣΤΟΥΝΤΙΟ ΚΟΙΤΩΝΕΣ, Μάιος-Ιούνιος 2007)

Μουσική: Αλέξης Σταυρίδης
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης

Διανομή:

Κορίνα Βασιλοπούλου, Δημήτρης Βάρκας


Κλαρινετίστες: Ηλίας Γκίρμπας, Δημήτρης Κριτσίμης

ΤΟ ΕΡΓΟ

Ο Μαύρος Πρίγκιπας είναι ένα τρίπτυχο που έχει ως θέμα του την κατοχή και την υποταγή, την εξέγερση και την αποτυχία της.
Στο πρώτο μέρος, (που είναι και το μέρος που θα παρουσιαστεί στο φεστιβάλ καθώς και στο 1o BALKAN PERFORMING ARTS MARKET), μια ηλικιωμένη γυναίκα, προφανώς ξεπεσμένη αριστοκράτισσα, εξομολογείται στον άντρα της τις ερωτικές περιπέτειές της με νέγρους, την ηδονή της, την ταπείνωσή της και την αποτυχία της να τους υποτάξει πραγματικά, παρόλα τα -αθέμιτα- μέσα που χρησιμοποιεί. Μονόλογος προκλητικός και ταυτόχρονα λυρικός, που ισορροπεί ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό, με «πριγκιπικές» παρ-εμβάσεις.
Στο δεύτερο μέρος, ο μαύρος πρίγκιπας αναζητεί τους λόγους της υποταγής και του ξεπεσμού του. Με κατακερματισμένο λόγο και ταυτότητα, προσπαθεί να ανασυνθέσει την ύπαρξή του και να επιστρέψει στην πρωταρχική του κατάσταση. Επαναστατεί. Σκοτώνει.
Στο τρίτο και τελευταίο μέρος, έχουμε ένα ιατρικό πόρισμα, καθώς και την ικεσία ενός πάσχοντος, (ενδεχομένως του εξεγερμένου πρίγκιπα), για επανένταξή του στο κοινωνικό σύνολο, δηλαδή για τον -μεταφορικό;- θάνατό του.
Τα δύο πρώτα μέρη παρουσιάζονται υπό την μορφή παράθεσης λόγων, (της ξεπεσμένης αριστοκράτισσας, του μαύρου πρίγκιπα), και όχι ως απλοί μονόλογοι σε πρώτο πρόσωπο, πράγμα που προσδίδει στο κείμενο ένα λεπτό αφηγηματικό χαρακτήρα, και επιτρέπει, σε περίπτωση παράστασης, ένα παιχνίδι -και ένα παίξιμο- ανάμεσα στην αποστασιοποίηση και την ταύτιση, ή καλύτερα: την συναισθηματική εμπλοκή.

ΑΝΤΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟΥ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΟΣ

Ένα παλιό παιχνίδι. Φτιάχνω προσωπεία, για να είμαι εγώ και να μην είμαι. Μια υποκριτική ισορροπία, μια προστασία, μια άμυνα. Δηλώνοντας και καταργώντας ταυτόχρονα την απόσταση. Οι ρόλοι ενδείξεις ενός πιθανού εαυτού. Οι ηθοποιοί ενδείξεις πιθανών ανθρώπων. Ή φαντασμάτων. Τα ρούχα ενδείξεις πραγματικών ρούχων. Όπως και κάθε τι στο θέατρο. Το πραγματικό ρούχο εντέλει το κουβαλάει ο ηθοποιός μέσα του. Και χάρη σ’ αυτό λάμπει. Επειδή το φαντάζεται. Αυτό και οτιδήποτε άλλο. Το πρόσωπο, παραδείγματος χάριν. Ή τον εαυτό του. Δεν προσπαθώ να πείσω για καμιά αλήθεια. Προσπαθώ να κάνω θέατρο. Για μια κατανόηση του κόσμου. Ή δική μου.

Δαμιανός Κωνσταντινίδης