ΤΟ ΕΡΓΟ

Στο Άνθος του γιαλού, παρακολουθούμε την περιπέτεια δύο νεαρών ψαράδων που για πολλές νύχτες στη σειρά λάμνουν ψάχνοντας την πηγή ενός μικρού φωτός που λάμπει κάπου πέρα, στο βάθος του ορίζοντα. Ποιητικό μυστήριο, αναζήτηση, κοσμικό και υπερκόσμιο ταξίδι στον χώρο και τον χρόνο, το διήγημα συνδυάζει -και η παράσταση θα επιδιώξει να προβάλλει- στοιχεία παραμυθιού, θρίλερ και σασπένς με την τρυφερή και γεμάτη κατανόηση απέναντι στα ανθρώπινα ματιά του Παπαδιαμάντη. Η “αφήγηση μέσα στην αφήγηση”, το ” παραμύθι” της Λουλούδως που λέει ένας γεροντότερος νησιώτης, επιτρέπει, στο μεγαλύτερο μέρος του διηγήματος, τη χρήση μιας γλώσσας νεοελληνικής προσιτής στα παιδιά.
Στη Ντελησυφέρω, στον ιερό χώρο της εκκλησίας οι άνθρωποι, οι πιστοί, γίνονται πρωταγωνιστές φαιδρών γεγονότων. Η λειτουργία των Χριστουγέννων, το ‘μυστήριον’ εξανθρωπίζεται. Η πολεμική γριά Ντελησυφέρω, το ντουέτο των γέρων: καπετάν-Κονόμος, Νταραδήμος, και τέλος ο χορός των μαγκών και μαθητών του Ελληνικού σχολείου παίζουν το μυστήριον της ανθρώπινης κωμωδίας. Ο Παπαδιαμάντης σαν σκηνοθέτης παλιάς καλής ελληνικής ταινίας στρέφει το βλέμμα- φακό του στα στιγμιότυπα εκείνα της μνήμης του που με σπαρταριστό χιούμορ και αλήθεια ζωντανεύουν το μυστήριο των ανθρώπινων χαρακτήρων και σχέσεων. Το θείο γίνεται απτό, μοσχοβολάει “άνθρωπο”, όπως οι “λοκμάδες” που γεύονται στο αυτοσχέδιο χριστουγεννιάτικο γεύμα μικροί και μεγάλοι. Στη Ντελησυφέρω, η παραστατικότητα της αφήγησης με τις εναλλασσόμενες επί σκηνής δράσεις των διαφορετικών προσώπων, οι ζωντανοί διάλογοι, τα σχόλια του συγγραφέα, είναι ένας λόγος που δονείται και μας δονεί, θυμίζοντάς μας ότι η ελληνική γλώσσα είναι… μυστήριον ξένον…