ΑΝΤΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟΥ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΟΣ

Ελέγχω το σώμα του άλλου οριοθετώ την επιθυμία του κανονικοποιώ τις ορμές του καταδικάζω την εκτροπή της σάρκας του φορώ την ανελέητη μάσκα της ηθικής είμαι ο ασκών την εξουσία είμαι ο «ανεξουσίαστος» μπορώ να καταπατώ τους νόμους που ο ίδιος επιβάλλω είμαι ο τύραννος απαγορεύω τον άνθρωπο αγορεύω τον θάνατο απονέμω δικαιοσύνη είμαι ο μέγας υποκριτής

Πώς να σκεφτώ τη σκηνοθεσία ό,τι πω ό,τι γράψω εδώ θα το ανατρέψει η πράξη οφείλει να το ανατρέψει αντιλαμβάνομαι το δράμα το χιούμορ το αμφίβολο του έργου τι θεωρείται ηθικό τι ανήθικο αλλά αυτό δεν λέει τίποτα για το τι θα είναι η παράσταση η παράσταση είναι η άλλη η μη προβλέψιμη πραγματικότητα είναι πέραν της ηθικής πέραν της όποιας ανηθικότητας κι ας φλερτάρει και με τις δύο είναι αυτό που θα γεννήσει η συνάντηση με… δεν είναι αυτό που εδώ θα γράψω δεν είναι αυτό που έγραψε κάποτε ένας συγγραφέας είναι αυτό που τελευταία στιγμή θα αποφασιστεί σε συνάρτηση με… αυτό που κάθε στιγμή θα αποφασίζει ένας θεατής
κι όμως φαντάζομαι μια Βιέννη στα πρόθυρα να γίνει Alphaville μια περίεργη χώρα χαβούζα έγκαυλων σωμάτων που κάποιος θα θελήσει να περιορίσει να ορίσει ένα κείμενο –του Σαίξπηρ;- υλικό κυρίως και πρόσχημα μπολιασμένο –ίσως- και με άλλα κείμενα δράσεις σε χώρους απρόσμενους εκτός θεάτρου ένα πάρκινγκ όπου θα πάρει το αμάξι του να φύγει ο δούκας ένα χώρο κρυφών συναντήσεων μια δημόσια αδειανή πισίνα ή χαμάμ ή… όπου συνευρίσκονται πόρνες κολασμένοι έκφυλοι άρχοντες τιμωροί αστυνομικοί δήμιοι καταδικασμένοι σε θάνατο μοναχοί και μοναχές αναχωρητές κι άλλοι ψευτοκαλόγεροι προσπαθώντας ο ένας να ξεγελάσει τον άλλον να τον… μια κόλαση ούτως ή άλλως όπου ηθική κι ανηθικότητα δείχνουν η καθεμιά τον μαύρο φλεγόμενο πάτο τους χωρίς υπόνοια παραδείσου μόνον ίσως προσποιητού αυτό το επιβεβλημένο και βεβιασμένο happy end όπου όλοι βολεύονται όπως-όπως κατά το δοκούν πάντα ενός δούκα, μιας ανώτερης εξουσίας…