ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Παύλος Λεμοντζής, «Κάτω από το γαλατόδασος» του Ντύλαν Τόμας. Ένα «ιδιαίτερο» χωριό σε μια παράσταση –βίντεο κλιπ, στο studio “Όρα». k-tipos Ανεξάρτητη Καθημερινή Εφημερίδα Καβάλας, 02.12.2013,  (Πηγή)

Πώς μπορεί ένα ραδιοφωνικό κείμενο εμπνευσμένο από μια «φανταστική» πολύχρωμη κοινωνία , με καταιγιστικούς ρυθμούς, δραματοποιημένη αφήγηση και πληθώρα χαρακτήρων να μεταφερθεί στη σκηνή μπροστά σε ζωντανό κοινό; Μα με διασκευή. Το στοίχημα είναι να κρατηθεί ο θεατής σε εγρήγορση, να μην κοιτάξει στιγμή το ρολόι του, ν’ ακολουθεί την ομάδα, να γίνει κομμάτι της, να χτίσει εικόνες δίχως τα μάτια ν’ αναζητήσουν σπίτια, δρόμους, έπιπλα, εκκλησίες, ποτάμια, δένδρα, ουρανό, γη. Η ομάδα “Angelus Novus” και ο Δαμιανός Κωνσταντινίδης το πέτυχαν θαυμάσια στην παράσταση που τέρπει και σαγηνεύει το βλέμμα, στο υπόγειο τέχνης της οδού Αντωνίου Καμάρα της Θεσσαλονίκης.
(…) Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Θεσσαλονικείς βλέπουν το έργο. Είναι η πρώτη φορά που μ’ αυτόν τον ιδιαίτερο , κινηματογραφικό τρόπο, οκτώ ηθοποιοί αφηγούνται την ιστορία του μικρού γραφικού χωριού κοντά στη θάλασσα, όπου ζουν οι πιο παράξενοι, περίεργοι, εκκεντρικοί, ανήθικοι, τρελοί αλλά και απλοί άνθρωποι. Μέσα από ένα σύνολο φωνών, ήχων και κινήσεων, οργανώνουν μια ξενάγηση πίσω από το προφανές, δίχως μουσικές και σκηνικά, με όργανα το σώμα και τη φωνή τους, ένα ταξίδι στο κόσμο των ονείρων που μπλέκεται συνεχώς με τον πραγματικό. (…) Η παράσταση έχει ρυθμούς βίντεο-κλιπ. Αστραπιαία περνούν από τα μάτια οι καταστάσεις και τα γεγονότα, οι χαρακτήρες μπερδεύονται, αυτονομούνται ή χάνονται δίνοντας τη θέση τους σε άλλους, πλημμυρίζει από ζωή η αίθουσα, ζωή από σουρεαλιστικό παραμύθι ή από κινηματογραφική φαντασία κι όλα αυτά μ’ ένα αξιοθαύμαστο τρόπο. Οκτώ νέοι άνθρωποι παίζουν, ακροβατούν, μιμούνται, τραγουδούν, απαγγέλουν, κοιμούνται, ξυπνούν, συγκινούνται, μαλώνουν, ερωτεύονται, ζουν.
Πολλή δουλειά από τον ευφάνταστο σκηνοθέτη, από τους ταλαντούχους ηθοποιούς. Δουλειά που ανταμείβεται με θερμό χειροκρότημα και επαναλαμβανόμενα «μπράβο». (…)

Νικίας Φοντάρας, “Κάτω από το Γαλατόδασος: Ο Dylan Thomas μέσα από τα μάτια της θεατρικής ομάδας Angelus Novus”, Artivist Team, 12/12/2013, (Πηγή)

Είναι η πρώτη φορά που νιώθω την ανάγκη να γράψω κριτική για μια παράσταση που βλέπω. Όχι για να μπορώ να λέω στον κόσμο ότι πλέον την έχω δει και κριτικός τέχνης, αλλά γιατί ένιωσα ότι έχω κατά κάποιο τρόπο ηθική υποχρέωση να το κάνω. Αναφέρομαι στο «Κάτω από το Γαλατόδασος» του Dylan Thomas, το οποίο παίζεται στο Studio Όρα στη Θεσσαλονίκη. Πρόκειται για ένα πάρα πολύ απαιτητικό έργο που σκιαγραφεί τις ζωές καθημερινών ανθρώπων ενός φανταστικού παραθαλάσσιου ουαλικού χωριού, του Χλαρέγκιμπ. Με κείμενα καταιγιστικά και λόγο έντονα ποιητικό που διακόπτεται από τραγούδια και «ιντερμέδια», τα οποία σε πολλά σημεία θυμίζουν την εποχή του ’40, οχτώ ηθοποιοί καταφέρνουν με το καταπληκτικό και πάρα πολύ καλά δουλεμένο performance τους να κρατήσουν τα βλέμματα και το ενδιαφέρον του κοινού, σε ένα έργο χωρίς συγκεκριμένη πλοκή. Κάποιες στιγμές ίσως να γίνεται λίγο κουραστικό αυτό το καταιγιστικό μοτίβο εναλλαγών προσωπικοτήτων, όμως οι υποκριτικές ικανότητες, οι άρτιες φωνές και κυρίως το κέφι και η αστείρευτη ενέργεια των ηθοποιών της ομάδας Angelus Novus γρήγορα σε επαναφορτίζουν και σε κρατούν καθηλωμένο μέχρι το τέλος. Πολλά μπράβο και στον σκηνοθέτη της παράστασης Δαμιανό Κωνσταντινίδη, που τόλμησε να ανεβάσει ένα τέτοιο έργο με νέους ανθρώπους, παίρνοντας ένα ρίσκο που κατά τη γνώμη μου ήταν η συνταγή της επιτυχίας του. Έχοντας δει αρκετές απογοητευτικές παραστάσεις στην πόλη μας, ακόμα και από δυνατούς θιάσους, μπορώ να πω ότι αυτή την παράσταση θα στεναχωριόμουν αν την έχανα.

Σάββας Πατσαλίδης, “Γιορτή για τη ζωή: «Κάτω από το γαλατόδασος» στο Όρα”, (Πηγή), Αγγελιοφόρος της Κυριακής, 15/12/2013

(…) Σε αντίθεση με τη συνήθη πρακτική να δίνεται σε δύο ηθοποιούς η Α΄ και Β΄ αφηγηματική φωνή, ο Δαμιανός Κωνσταντινίδης, σκηνοθέτης με άποψη και ποιοτική συνέπεια, ρίσκαρε, μοιράζοντάς τη σε όλους τους συνεργάτες του (έμπειρους και άπειρους), θέλοντας έτσι να τους εμπλέξει πιο άμεσα ως συλλογικό σώμα. Επιλογή με πολλές παγίδες που υποστήριξε ωστόσο με θέρμη, ωθώντας την παράσταση προς μια λαϊκή γιορτή, σχεδόν σουρεάλ, κάτι ανάμεσα στη σωματική (μεταδραματική) περφόρμανς και το μπαχτινικό καρναβάλι. Κινήθηκε επάνω στα διάφορα αφηγηματικά επίπεδα, παρακολουθώντας τα ισότιμα, ώστε να μπορεί να εποικοδομεί κάθε φορά το επόμενο ζητούμενο του ενός, πάνω στο αρτιγέννητο δεδομένο του άλλου. Το αποτέλεσμα ήταν, σε γενικές γραμμές, ζωηρό και ζουμερό, ωστόσο εμφάνιζε κατά τόπους μια χαλαρότητα, που εκτιμώ πως θα τη θεράπευε (πυκνώνοντάς την) μια πιο εστιασμένη σκηνοθεσία του λόγου ως περφόρμανς. Η λέξη έδινε την εντύπωση πως είχε πιο πολύ το ρόλο «τροχονόμου» σωμάτων και δράσεων παρά ρυθμιστή, ταξιδευτή. Νομίζω πως εάν έμπαινε σε ρόλο πιο επιτελεστικό, θα μπόλιαζε την παράσταση με περισσότερη μαγεία, μια μαγεία που εύκολα θα μπορούσε να ενισχύσει (εννοώ φωτιστικά) το σκοτάδι. Το λέω αυτό γιατί στο πρωτότυπο η λέξη «darkness» είναι ιδιαίτερα φορτισμένη, όχι όμως δαιμονοποιημένη. Ο ποιητής είναι σαν να λέει πως όλοι χρωστάμε κι ένα θάνατο. Και αποδεχόμενος αυτό, προχωρεί και βγάζει μέσα από το σκοτάδι τη χαρά της ζωής.
Υπ’ αυτήν την έννοια, λοιπόν, αισθάνομαι, ως θεατής μιλώ πάντα, πως λίγο σκοτάδι (κάποιες στιγμές ίσως και απόλυτο σκοτάδι) θα ταίριαζε γάντι, καθώς θα ενίσχυε την ατμοσφαιρικότητα και την υπαινικτικότητα των δρωμένων και θα άφηνε μόνο το φως των λέξεων να λάμψει, φωτίζοντας με την ενέργειά του τη φαντασία μας στη μικρή πλατεία του «Όρα». Αναφέρομαι, όπως καταλαβαίνετε, σ’ ένα θέατρο των αφτιών. Ένα θέατρο που θα επέβαλλε και ορισμένους πιο χαμηλούς τόνους, κάποιες ανάσες στοχαστικής ηρεμίας, που να συνάδουν με την ηρεμία των έρημων δρόμων στην πόλη Νew Quay, εκεί όπου εμπνεύστηκε ο Τόμας και άρχισε να γράφει το ποίημα το 1944.

Κική Μαριάδου, “Μια μέρα «κάτω από το Γαλατόδασος»” Πηγή

(…) Το Χλαρέγκιμπ ήταν κρυμμένο στο ζεστό και φιλικό χώρο του studio Όρα. Έφτασα βράδυ κι έμεινα για μία μόνο ημέρα -ήταν όμως αρκετή, ώστε στο δρόμο της επιστροφής να έχω τις καλύτερες εντυπώσεις. Η υποδοχή σε αυτό το παραθαλάσσιο χωριουδάκι κάτω από το Γαλατόδασος ήταν εξαιρετική. (…) Η μαγεία του χωριού κάτω από το Γαλατόδασος είναι ότι, παρόλο που πρόκειται για έναν τόπο φανταστικό και δη τοποθετημένο σε κάποια άλλη εποχή, είναι ο πιο αληθινός και σύγχρονος τόπος στον οποίο μπορείτε να βρεθείτε. Χωρίς περιτύλιγμα, ελκυστική συσκευασία ή προσποίηση, το Χλαρέγκιμπ ξεγυμνώνεται περήφανο μέσα από την ειλικρίνεια των κατοίκων του. (…) Αναμφίβολα, το «Κάτω από το Γαλατόδασος» είναι μια παράσταση αστεία και κομψά λιτή (χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω τι ακριβώς εννοώ με αυτό το τελευταίο). Γέλασα αβίαστα όντας θεατής μιας απλής καθημερινής μέρας στη ζωή των ανθρώπων ενός χωριού που, για μένα, αντιπροσωπεύει όλο το είδος μας. Ήταν σίγουρα ένα ταξίδι που άξιζε.

Ζωή Βερβεροπούλου, “Μια μέρα από τη ζωή τους”, ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ, τ. 102-103, ΙΟΥΛΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2013

(…) ο Δαμιανός Κωνσταντινίδης χτίζει μια πρόσχαρη, σφιχτοδεμένη και πολύ γρήγορη παράσταση, που έχει το αλέγρο σκέρτσο των κινουμένων σχεδίων, με ταλαντούχα νέα παιδιά που τα καταφέρνουν εξίσου καλά στην υποκριτική και στο τραγούδι∙ μια ενσώματη ορχήστρα στην ουσία, που όχι μόνο έχει κουρντιστεί στους σωστούς τόνους, αλλά ξέρει να πειθαρχεί όσο και να επινοεί, να ισορροπεί με μέτρο ανάμεσα στην κωμικότητα και τη χάρη, να πείθει ότι γνωρίζει ακριβώς τί εκφωνεί και πού στοχεύει. Σημαντικό στοιχείο της παράστασης το πολύ όμορφο μουσικό της μέρος (Κώστας Βοζίκης), με τραγούδια που εκτελούνται χωρίς καθόλου όργανα, συνάδοντας με τη λιτή λογική του εγχειρήματος και υποβάλλοντας κλίμα. Η αξιοποίηση της χωροταξικής ιδιομορφίας του studio Όρα είναι άλλη μια παράμετρος που πρέπει να υπογραμμιστεί, καθώς ό,τι θα μπορούσε να λειτουργήσει περιοριστικά (οι πολλές κολόνες) αντιμετωπίζεται ως πρόκληση και ενσωματώνεται επιτυχημένα στο πολυπρόσωπο και γοργό σκηνοθετικό concept. Το αγουροξυπνημένο χωριό ντύνει με ατημέλητα νυχτικά και εσώρουχα ο Απόστολος Αποστολίδης, την καθημερινότητά του φωτίζει η Έλενα Κώτση, την ειδική κίνησή του επιμελείται η Αντιγόνη Μπάρμπα, όλοι τους συνοδοιπορώντας προς την ίδια κατεύθυνση. Εν κατακλείδει, μια δροσερή παράσταση συνόλου, που μας καλεί να επανεκτιμήσουμε την αθωότητα του ελάχιστου και τα δυο πρωταρχικά συστατικά του θεάτρου: το κείμενο και τον ηθοποιό.

Δήμητρα Λαμπροπούλου, “Κάτω από το Γαλατόδασος – Ένα ταξίδι στο όνειρο από την ομάδα Angelus Novus”, Πηγή, 03/04/2014

(…) Η ομάδα Angelus Novus τόσο φρέσκια, τόσο συγχρονισμένη και σύγχρονη, μας έκανε να πιστέψουμε όχι μόνο στο μαγικό Γαλατόδασος, αλλά και στο ότι η τέχνη μπορεί και συνεχίζει να εκφράζει την όμορφη όψη της ζωής. Η σκηνοθεσία ευφάνταστη, στηριγμένη εξ ολοκλήρου στα σώματα, στις κινήσεις, στα βλέμματα και στις φωνές των ηθοποιών. Η μουσική και όλοι οι ήχοι βγαλμένοι φυσικά μέσα από σφυρίγματα, δάχτυλα, πνοές. Η παράσταση φτιαγμένη με πολύ διάθεση, κέφι, θέληση και μπόλικο ταλέντο. Το ταξίδι στο Γαλατόδασος ήταν πραγματικά ένα ταξίδι στην όνειρο.

Άγγελα Μάντζιου, “Κάτω από το Γαλατόδασος – Από την ομάδα Angelus Novus, στο θέατρο Αυλαία”, City Culture, 06/12/2016 Πηγή

Το έργο, Κάτω από το Γαλατόδασος, του Ουαλού ποιητή Ντύλαν Τόμας, παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αυλαία, από την ομάδα Angelus Novus, σε σκηνοθεσία του κ. Δ. Κωνσταντινίδη.
(…) Στην εξαιρετική παράσταση που παρακολουθήσαμε, αποδόθηκαν πλήρως και πολυεπίπεδα τα νοήματα του έργου και οι χαρακτήρες του. Πρόσωπα, φωνές, περιγραφές, στιγμιότυπα, διάλογοι, τραγούδια, σιωπές, επιστρατεύτηκαν και έδωσαν στους χαρακτήρες σχήμα, συγκεκριμένο και αφαιρετικό ταυτόχρονα, αφήνοντας χώρο στην φαντασία να εισέλθει στη σκηνή, όπως το φως στο σκοτάδι σε ευθεία υπογράμμιση με την ποιητική σκέψη, μαγεύοντας τους θεατές. Το ελεύθερο σκηνικό, με το πανί στο βάθος, οι φωτισμοί, οι πολλές είσοδοι σκηνής, έδωσαν εικόνες στην οριακή αμφισημία των πραγμάτων και στον ονειρικό τους κύκλο, αλλά και ροή κίνησης στη ρεαλιστική εκδοχή της καθημερινότητας, όπως την κατέγραψε η αλληλοδιαδοχική μελέτη ποιητικής-κοινωνιολογικής παρατήρησης, στη σύλληψη του σκηνοθέτη, στην αναπαράσταση των ηθοποιών, στη δεκτικότητα των θεατών. Η ομάδα των ηθοποιών, με εκφραστική δύναμη, με εύπλαστες φωνές, κίνηση πολλών ταχυτήτων σε αργούς και γρήγορους ρυθμούς, αποτύπωσε την ποιητική εικονοποιΐα των απρόσμενων αναλογιών, με τρόπο συγκινητικό, ευαίσθητο και στιβαρό, δυναμικό και ονειρικό ταυτόχρονα . Η είσοδός τους στη σκηνή, η τελική αποχώρηση και οι είσοδοι- έξοδοι στις ενδιάμεσες σκηνές, αποδόθηκαν συντονισμένα και με αίσθηση καλλιτεχνική στην εντύπωση μιας υπέρβασης.
Με τα ρούχα του ύπνου, τα πρόσωπα, όπως γλίστρησαν από τα νερά των ονείρων τους και άλλαξαν πλευρό, έδειξαν στο μισοσκόταδο του ρεαλισμού, το άλλο μισό κοινωνικό τους πρόσωπο, με τα συμβατικά, θραυσματικά ενδύματα των κοινωνικών τους ρόλων, σε υπονοητική- συμβολική υπόδειξη της αποκαλυπτικής αλήθειας και του ψεύδους τους, όπως αποτυπώθηκε στο βλέμμα του ποιητή και στο εικαστικό πλαίσιο αυτής της παράστασης. Η μουσική ενίσχυσε, στις πολλές φωνές των προσώπων, καθώς και στους ήχους, την συλλογική αποτύπωση του παράξενου αυτού τόπου, αφήνοντας μια ρωγμή και στην ατομική-βιωματική έκφραση, καταγράφοντας, στον απόηχό της, ποικιλοτρόπως το λαϊκό και θρησκευτικό ηχόχρωμα.
Κάτω από το Γαλατόδασος: Έργο φωνών με φιλοσοφικές σκέψεις και με τροπική ποιητικότητα, ύμνος της ζωής και των ανθρώπων, που ζουν, αν και έχουν πεθάνει, στην μνήμη αυτών που τους αγαπούν, συντροφεύοντας την καθημερινότητά τους. Έργο για φωνές που ακούστηκαν στον αέρα του θεάτρου, από την ομάδα Angelus Novus, σε ένα λεπταίσθητο καλλιτέχνημα, ύμνο ενός κόσμου που χάνεται μα εξακολουθεί να ζει στον μικρό και στον μεγάλο κύκλο της μνήμης των ανθρώπων και της ποίησης.
Συγχαίρουμε τον σκηνοθέτη αυτής της ευφάνταστης παράστασης με τις πολλές φωνές, για την αισθητική έκφραση και την καλλιτεχνική αύρα της ιστορίας που μας αφηγήθηκε παραστατικά στο θέατρο.