ΑΝΤΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟΥ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΟΣ

Διαλέξαμε για εναρκτήριο έργο μας την Φαύστα του Μποστ. Όχι τυχαία. Θέλαμε να αρχίσουμε με ένα μεγάλο γέλιο και να το μεταδώσουμε. Θέλαμε η πρώτη μας επαφή με τον κόσμο να είναι μια χαρούμενη γιορτή, ελληνική ει δυνατόν, μια πρόσκληση για διασκέδαση υγιή και μη στερημένη περιεχομένου.

Η Φαύστα με την απίθανη πλοκή της, τα τραγούδια και τους χορούς της, με την σάτιρά της του ελληνικού, γλωσσικού και αισθητικού, αλαλούμ, με τις πολιτικές αιχμές της, ανταποκρίνεται πλήρως σ’ αυτές τις προσδοκίες μας.

Ανεβάζω την Φαύστα για 4η φορά. Πέρα από την χαρά του σκηνοθέτη να ανακαλύπτει ότι ένα κείμενο (ίσως όχι κάθε κείμενο, αλλά σίγουρα ένα καλό κείμενο) μπορεί να ανέβει με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, υπάρχει μέσα μου και το αίσθημα μιας δίκαιης επανόρθωσης: πριν δύο χρόνια, η Φαύστα, πάλι σε δική μου σκηνοθεσία, παιζόταν σε ένα μικρό υπόγειο χώρο, με τους θεατές κολλημένους πάνω στους ηθοποιούς, με τους ηθοποιούς να δίνουν διπλές παραστάσεις για να ανταποκριθούν στην επιθυμία του κοινού να δει το έργο, με το έργο να κατεβαίνει πριν ολοκληρώσει τον κύκλο του, παρά την μεγάλη επιτυχία, λόγω άλλων, ανειλημμένων υποχρεώσεων της ομάδας. Ένοιωθα λοιπόν πως χρωστούσα μια ακόμη Φαύστα και στους συντελεστές εκείνης της παράστασης και σε μένα τον ίδιο αλλά και σ’ όσους θεατές ήθελαν και δεν πρόλαβαν να την δουν. Ωστόσο δεν πρόκειται στην πραγματικότητα για επανάληψη αλλά για μια νέα αντιμετώπιση του κειμένου, μεταφερμένου αυτή την φορά στην δεκαετία του ’60, την εποχή δηλαδή της συγγραφής του που είναι και η εποχή της ακμής του λεγόμενου παλιού ελληνικού κινηματογράφου (έχουν προηγηθεί μια Φαύστα σε στυλ οπερέτας του 19ου αιώνα, μια άλλη θρίλερ, μια τρίτη έντονα ερωτική και κιτς)

Δαμιανός Κωνσταντινίδης