Ούτε εγώ ήμουν εκεί, ούτε εσείς να το πιστέψετε
Κύκλος λαϊκών ελληνικών παραμυθιών σε 2 μέρη: 1. Ο Σιμιγδαλένιος 2. Μύθοι Ζώων (Η Αγριοσκατούλα, Η Αλεπού κι ο Ξυλοκόπος, Το Πετειναράκι, Η Αλεπού και τα χρουσά κόλυβα, Η Αλεπού, ο Λύκος και ο Γάιδαρος)
ΟΜΑΔΑ ANGELUS NOVUS, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΒΑΦΟΠΟΥΛΕΙΟ 2007

Συντελεστές
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Δαμιανός Κωνσταντινίδης
Κοστούμια-μάσκα-καπέλα: Απόστολος Αποστολίδης
Κατασκευές: Μάρθα Φωκά
Επιλογή-διδασκαλία τραγουδιών: Γεωργία Γκανά
Ερμηνεία: Ιωάννα Μαμακούκα
Το Έργο
ΤΟ ΕΡΓΟ
Κάτω από αυτόν τον γενικό τίτλο, κρύβονται στην πραγματικότητα δύο παραστάσεις δραματοποιημένης αφήγησης, βασισμένες σε λαϊκά ελληνικά παραμύθια, που μπορούν να παίζονται είτε και οι δύο μαζί είτε η κάθε μία χωριστά: Ο Σιμιγδαλένιος και Μύθοι Ζώων.
Και στα δυο μέρη το σκηνικό είναι ένα τραπέζι που μεταμορφώνεται σε κρεβάτι, κουΖίνα, παλάτι, βάρκα, δέντρο, δρόμο…, ακολουθώντας τις μεταμορφώσεις της αφηγήτριας από κοπέλα, σε άντρα, σε γριά μάνα, σε ήλιο, φεγγάρι. αλεπού, γάιδαρο, λύκο, κλπ. Μεταμορφώσεις που βασίζονται σε θεατρικές τεχνικές : μιμικής, clown, σωματικής έκφρασης, φωνητικής κουκλοθεάτρου κλπ, συνδυασμένες με την αφήγηση του παραμυθιού και διανθισμένες με ελληνικά λαϊκά τραγούδια.

Για παιδιά ηλικίας 4-11 χρονών, οι παραστάσεις αυτές μπορούν να παίζονται και σε μη παραδοσιακούς θεατρικούς χώρους (π.χ., βιβλιοθήκες, νηπιαγωγεία, δημοτικά…). Ήδη με τα προηγούμενα έργα μας: Εμείς θα κάνουμε το γύρο του κόσμου, και Έρωτας-Έρωτας, που παρουσιάστηκαν -και συνεχίζουν να παρουσιάζονται- και σε σχολεία, ήρθαμε σε επαφή με μαθητές που δεν πηγαίνουν στο θέατρο για λόγους οικονομικούς, ή εξ αιτίας άλλων επιλογών των γονέων για την ψυχαγωγία τους. Το σχολείο, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, μπορεί να γίνει ο χώρος υποδοχής μικρών και ευέλικτων θεατρικών έργων, και η παράσταση να αποτελέσει ένα πραγματικό γεγονός για τα παιδιά, να τους αποκαλύψει καινούριους κόσμους θαυμαστούς, να πλουτίσει την φαντασία και την ευαισθησία τους. Επιπλέον η δραματοποιημένη αφήγηση είναι μια φόρμα που ζητάει την συμμετοχή του νεαρού κοινού, πράγμα που βοηθάει τους αμύητους θεατές να μπουν ευκολότερα στο «παιχνίδι» της παράστασης, να τους κάνει να αγαπήσουν το θέατρο. Ο λόγος των λαϊκών παραμυθιών είναι ευχάριστος και με ζωντανούς διαλόγους, και η θεματική του διπτύχου μας : διάφορα παθήματα ανθρώπων και ζώων, κοιταγμένα με χιούμορ και ευτράπελη διάθεση, ψυχαγωγεί τα παιδιά, την ίδια στιγμή που τα διδάσκει.

