Στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, θέλοντας να συμβάλουμε κι εμείς με τα πενιχρά μας μέσα σ' αυτό το πνεύμα αλληλεγγύης που αναπτύσσεται τελευταίως ολοένα και περισσότερο σε κάθε γωνιά της δεινοπαθούσης και αναξιοπαθούσης πατρίδος μας, προτιθέμεθα να τραπεζώσουμε τους πεινασμένους -συνέλληνες και μη- θεατές μας και να παρασκευάσουμε ενώπιόν τους ένα θρεπτικό γεύμα. Όσο το γεύμα θα ετοιμάζεται, θα ψάχνουμε, μαζί τους ή και χώρια, λύσεις για τις κρίσεις που μας ταλανίζουν, θα ανταλλάσσουμε απόψεις, θα αλληλοπαρηγορούμαστε. Πού και πού θα δεχόμαστε απρόσκλητους φίλους που θα μας λένε κι αυτοί τα δικά τους. Πού και πού ένας μουσικός θα παίζει ένα σκοπό με το όργανό του και θα τραγουδάμε. Πού και πού θα λέμε και καμιά ιστορία με νόημα. Ή ένα καλαμπούρι χωρίς κανένα νόημα. Κάποιος θα κάνει κάποια στιγμή μια διάλεξη για το πρόβλημα της φτώχιας στην Ιρλανδία ή σε μια άλλη χώρα, μακριά από μας. Κι έτσι σιγά-σιγά θα περνάει ο χρόνος, θα σιγοβράζει το φαγητό κι εμείς θα υπομονεύουμε (ή μήπως θα υπονομεύουμε;).
Πώς μπορούμε να μιλήσουμε στο θέατρο γι' αυτό που μας συμβαίνει; Μπορούμε άραγε να γελάσουμε με τα δεινά μας; Μπορούμε να βρούμε θετικές πλευρές στην κρίση; ή να δούμε κάποιο φως στο τούνελ; Γύρω από αυτά τα ερωτήματα, και άλλα που σίγουρα θα προκύψουν δουλεύοντας, θα οργανώσουμε την παράστασή μας. Θα χρησιμοποιήσουμε κείμενα γνωστών Ελλήνων και ξένων συγγραφέων, καθώς και δικά μας, που θα γραφούν στην διάρκεια των δοκιμών. Θέατρο επινόησης αλλά και ένα είδος επιθεώρησης, ένα ιδιότυπο καμπαρέ, ένα café chantant.