Η ενδυματολογική προσέγγιση του έργου είναι σωστά φροντισμένη ανάλογα με την ιστορία του κάθε χαρακτήρα καθώς και επινοητική μέσα στην λιτότητά της.

Η πένα του αξιομνημόνευτου Σαίξπηρ που έχει γεννήσει συναισθήματα και εξεγέρσεις κάθε μορφής εκθέτει τα κακώς κείμενα της εποχής του μεταστρέφοντάς τα με τέτοιο μαγικό τρόπο που να καταφέρνει να ικανοποιεί κάθε γούστο, κάθε κάστα ανθρώπου, κάθε τρόπο σκέψης. Όσο για την προκειμένη παράσταση... ήταν ακριβώς “Όπως μας αρέσει”!

Πιο συγκεκριμένα, ο τρελός της Αυλής, παιγμένος από τον Γιάννη Δρακόπουλο, είναι απολαυστικός και πειστικότατος με τις θυμοσοφικές θεωρήσεις του, το χιούμορ και την παραφροσύνη που κρύβει αλήθειες οι οποίες άλλωτε προβληματίζουν κι άλλωτε ευαρεστούν την ψυχή.

Ο Δημήτρης Ντάσκας διεκπεραίωσε τον ρόλο της Ροζαλίντας με άνεση δίνοντάς του μια γλυκόπικρη απόχρωση ενώ ο Αντώνης Κρόμπας ελίχθηκε επιδέξια στις εναλλαγές των ρόλων του χαρίζοντας στον θεατή αβίαστο γέλιο με την υποκριτική του φυσικότητα.

Αληθινά χαρισματικός, διαθέτει και μια εξίσου ενδιαφέρουσα φωνή, ο Δημήτρης Καρτόκης.

Τεχνιέντως, άφησα για το τέλος τον άνθρωπο χάριν του οποίου παρακολούθησα την παράσταση δύο φορές. Πρόκειται για τον εξαιρετικό Λεωνίδα Μαράκη που ενσάρκωσε με έναν ιδιαίτερα πρωτότυπο και ξεκαρδιστικό τρόπο τη Σήλια, την ξαδέλφη της Ροζαλίντας. Με παρουσία κι αυτοπεποίθηση που γεμίζει τη σκηνή τολμώ να πω πως καμία νεαρή ηθοποιός δεν θα μου φαινόταν πειστικότερη ή αξιολογότερη στον ρόλο ετούτο. Δεν είναι η πρώτη φορά που η “χαριτωμένη δευτεραγωνίστρια” δικαίως κλέβει την παράσταση!

από την κριτική της Ξένιας Γεωργοπούλου στο Multicultural Shakespeare: Translation, Appropriation and Performance, vol. 8 (23), 2011.

As You Like It

Dir. Damianos Constantinidis
“Angelus Novus” Theatre Group
“Vafeio” Theatre
 

Reviewed by Xenia GEORGOPOULOU

Gender Games on the Athenian Stage

For his production of As You Like It with his theatre group “Angelus Novus” Damianos Constantinidis chose an all-male cast. As the director points out in his note for the programme, in the Epilogue of As You Like It Shakespeare underlines the convention of an all-male cast, which made him keep this convention, as the Epilogue would indeed make no sense uttered by a female performer.

The choice of male actors (most of whom were given several parts) was not the only feature of this production that took us back to Shakespeare’s time. The director also opted for an empty space, devoid of heavy sets and props. Apostolos Apostolidis, who designed the set and costumes, painted the space green and put curtains of the same colour at the entrances and exits of the main space. At the back of the stage three openings led to a space where costumes were kept and where some of the actors waited for their turn to reappear onstage. Though backstage, both the costumes and the actors were visible by the audience, which seemed to denote the director’s aim to stress an idea found in As You Like Itas well as pretty much everywhere in Shakespeare: that of the play-within-the-play. The fact that the costumes were often changed onstage also enhanced this idea, and so did the nature of the costumes itself. Apostolidis designed colourful but also simple costumes, easy to change onstage. It is of note that in some cases the costumes were rather irrelevant to the character’s status; however, in those cases the clothing seemed to indicate the character’s quality. A striking example was that of Phoebe, who appeared in a flamboyant costume so unsuitable for a shepherdess; however, the costume was totally in line with her snobbish behaviour towards Silvius.

The play-within-the-play idea was also stressed in other details of the production. For example, in the scene where Orlando woos “Ganymede”, who has taken up the role of Rosalind, Celia chose a spot, sat down, and watched the two lovers while munching her snack, roasted gourd-seeds, widely consumed by Greek audiences during various spectacles in open-air spaces, especially in the past; to a Greek audience, at least, Celia’s action automatically confirmed the mock-wooing scene as a spectacle, a play-within-the play. 

What was particularly interesting in this production was the groupwork, which added highly to the atmosphere of the play, introduced the different contexts and provided occasional mirth at the same time. In the beginning of the play a group of actors in training suits introduced, as it were, the wrestling scene; in the forest the presence of the deposed Duke among his coughing and sneezing followers, covered with blankets, indicated the harshness of a life none of them had been used to; a group of bleating actors with bells (also used for a live music piece composed by Costis Vozikis) introduced the scenes with the forest’s locals etc. The actors’ ingenious movements were choreographed by Efi Drosou.

            Although the actors’ performance of the female parts varied, I believe that they all avoided what Constantinidis seems to detest: the laughter often spurred by a male transvestite. Leonidas Marakis gave a most playful Celia (perhaps a little cartoonish at times), as opposed to Dimitris Daskas’s serious and more “sincere” Rosalind; Dimitris Kartokis and Antonis Krombas, in the roles of Phoebe and Audrey respectively, often enriched their humorous acting with minimal gestures or gazes. Each one of them was so different from the rest, yet none of them seemed to have taken his female part less seriously than the others. On the whole, the production was absolutely enjoyable, and the actors also seemed to enjoy it.

The translation used for the production was by Eleni Merkenidou.

Multicultural Shakespeare: Translation, Appropriation and Performance, vol. 8 (23), 2011.

 
Από κριτικές θεατών στο ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ

smaragda

(Κριτική #145510)

7/5/2009 10:09:44 πμ

Τέλειοοο! Πραγματικός, ζωντανός, σημερινός Σέξπηρ χωρίς να χάνει ούτε έναν πόντο από το υπέροχο κείμενο και τα λεκτικά γυμνάσματα του ποιητή. 9 νέοι ηθοποιοί, όλοι άνδρες, όπως παιζότανε ο Σέξπηρ την ελισαβετιανή εποχή άλλωστε, παίζουν, χορεύουν, τραγουδούν, αλλάζουν ρόλους και χαίρονται οι ίδιοι κάθε λέξη, κάθε κίνηση! Απίθανοι! Μια μικρή αναφορά -προσωπική πάντοτε- στο νεαρό που έπαιζε την ξαδέρφη της Ροζαλίντας. Αέρινος, με ένα χιούμορ ασύλληπτο! Βέβαια συνέβαλε φοβερά κι ο σκηνοθέτης (στη σκηνή με τα σπόρια διπλωνόσουν από τα γέλια!). Χωρίς σκηνικά, με ελάχιστα ενδειτικά, αλλά πολύ χιουμοριστικά κοστούμια, (η τούλινη λεπτομέρεια στα καλτσάκια των δύο κοριτσιών π.χ.!), ελάχιστους φωτισμούς, ζωντανή μουσική και ήχους που παρήγαν οι ίδιοι ηθοποιοί, παρουσίασαν ένα Σέξπηρ ζωντανό, σπαρταριστό, απόλυτα προσαρμοσμένο στην εποχή μας. Ο σκηνοθέτης φυσικά έδωσε ρέστα, δεν το συζητώ, κι όλοι οι συντελεστές βέβαια. Μια παράσταση που τη συστήνω σε όλους, ειδικά στους νέους και προπαντός στους νέους ηθοποιούς και σπουδαστές δραματικών σχολών. Εγώ πάντως θα πάω να την ξαναδώ! Μπράβο σας!

Petalakis

(Κριτική #146278)

18/5/2009 10:44:24 πμ

Μια προσπάθεια που αξίζει πολλά μπράβο, από νέα και ταλαντούχα παιδιά! Η ιδέα της επιστροφής στη Shakespearean παράδοση της ερμηνείας των γυναικείων ρόλων από άνδρες, ριψοκίνδυνη, αφού δεν γνωρίζουμε ακριβώς το πως γίνονταν τότε και θα μπορούσε να καταστρέψει το έργο... Και όμως ο σκηνοθέτης και τα παιδιά κατάφεραν και βρήκαν μια ισσοροπία, που δεν καταλήγει σε μια χαζή επιθεωρήση... Προσφέρει όμως, απλόχερα γέλιο, μια καινούρια ανάγνωση και παρουσίαση μιας κλασσικής κωμωδίας, στα Ελληνικά, χωρίς υπερβολικές εξάρσεις και πραγματικά στο πνεύμα του κυρίου Shakespeare, που πραγματικά ο άτιμος ήξερε να γράφει για ηθοποιούς με ταλέντο... Η σκηνοθεσία απλή και πρακτική, μετρημένη, άφησε ελεύθερα τα παιδιά να δείξουν το ταλέντο τους! Σκηνικά ΟΚ, και πάντα στο πνεύμα του έργου και της σωστης του τοποθέτησης με το χώρο πίσω στημένο με τις κουρτίνες, όπως στα Shakespearean θέατρα της Αγγλίας. Μπράβο στα παιδιά όλα! O νεαρός που είναι η Celia έγραφε κανονικά, ο τρελλός και υπηρέτης επίσης, ο Κάρολος/βοσκοπούλα/δούκας, η Φοίβη, τι να πρωτοπώ για όλα τα παιδιά... Εύγε! Είστε και πολλοί, συγχαρητήρια!

[ανώνυμος]

(Κριτική #146316)

	18/5/2009 5:24:43 μμ
Η παράσταση είναι εξαιρετική, φτιαγμένη με προσοχή σε κάθε λεπτομέρεια, αψεγάδιαστη! Οι ηθοποιοί είναι ταλαντούχοι -επίσης τραγουδούν και παίζουν και μουσική-, είναι εκφραστικοί, δροσεροί, με σωστές φωνές, και ωραία κίνηση, γεμάτοι ζωντάνια. Κάθε ένας φαίνεται να έχει δουλέψει ώρες ατελείωτες πάνω στον ρόλο του. Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι λιτά και απέρριτα, πράγμα ιδιαίτερα ευχάριστο.

Eleni

(Κριτική #147214)

2/6/2009 7:27:22 μμ

katapliktiki parastasi pragamtika mathima ithopoiias.Oloi tus enas ki enas oi ithopoioi einai exairetikoi.Polla bravo ston ithopoio pou erminevei to rolo tis Silia einai aristourgima.Episis o ithopoios pou kanei ti Fivi einai yperoxos me fovero taperamento.Mou aresan oloi poly kai o trellos kai o vasilias pou allaze kai pollous rolous kai i Rozalinda kai o Orlando itan poly kaloi.katapliktiko kai to programma.Den vrika kanena simeio pou na mi mu arese i na varethika.tha to xanado sigoura