Το στοιχείο που διαφοροποιεί την παράσταση του Δαμιανού Κωνσταντινίδη από τις υπόλοιπες παραγωγές αρχαίου δράματος του φετινού θέρους είναι η ικανότητα του εν λόγω σκηνοθέτη να δυναμώνει την πρότασή του, όχι προσθέτοντας και συσσωρεύοντας, όπως πολλοί ομότεχνοί του, αλλά λιγοστεύοντας, ξεφλουδίζοντας, αφαιρώντας και μετατρέποντας τελικά το ελάχιστο σε προτέρημα. Συγκεκριμένα, οι ευριπιδικοί «Ηρακλείδαι», που παρακολουθήσαμε στο πλαίσιο των Γιορτών Ανοιχτού Θεάτρου, σηματοδοτήθηκαν θετικά χάρη σε όσα ακριβώς δεν είχαν: δεν είχαν πολυμελή χορό, δεν είχαν ηθοποιούς για όλους τους ρόλους, δεν είχαν φανταχτερές σκηνογραφικές κατασκευές, ούτε και πομπώδεις συμβολισμούς ή εντυπωσιοθηρικά ευρήματα. Κι όμως, σε εμάς τους θεατές τίποτα δεν έλειψε. Η παράσταση που είδαμε διέθετε μέτρο, συγκρότηση, ισορροπίες, ήταν συμπαγής και ξεκάθαρη. Εκσυγχρονίζοντας τόσο, ώστε το έργο να μοιάζει όχι ακριβώς επίκαιρο, αλλά, θα έλεγε κανείς, αενάως έγκαιρο, ο Κωνσταντινίδης προσανατολίστηκε στη διαχρονική ουσία του κειμένου και εντρύφησε σε αυτήν, φτάνοντας τελικά στον πυρήνα της.
Έτσι, πίσω από την εμφανή πρόθεση του Ευριπίδη να προβάλλει την υψηλόφρονα στάση των Αθηναίων, που ενεπλάκησαν σε πόλεμο με το Άργος προκειμένου να προστατέψουν τους απογόνους του Ηρακλή, όταν εκείνοι, κυνηγημένοι από τον Ευρυσθέα, έφτασαν ικέτες στον Μαραθώνα, αναδύθηκαν έκτυπα ζητήματα σημαντικά: η υποδοχή των προσφύγων και η παροχή (πολιτικού) ασύλου, η υπεράσπιση των αδυνάτων και ο σεβασμός προς τους ξένους και τους αιχμαλώτους (όταν πλέον ο Ευρυσθέας αιχμαλωτίζεται στη μάχη), η μεταβλητότητα του βίου, που εναλλάσσει απρόβλεπτα τα πεπρωμένα των δυνατών και των ανίσχυρων, των νέων και των γέρων, των νικητών και των ηττημένων. Και ακόμη, τα διλήμματα δικαίου της εξουσίας, όταν ο Δημοφών επιλέγει τον πόλεμο αντί για την αποπομπή των Ηρακλειδών, αλλά και η αυτοθυσία ως πράξη μέγιστης γενναιότητας, όταν η νεαρή Μακαρία, κόρη του Ηρακλή, προσφέρεται να θυσιαστεί  για να σωθούν οι δικοί της.