Σημειώσεις σκηνοθεσίας:

1. Ανεβάζω την Τρικυμία στην εκδοχή της Ελένης για δεύτερη φορά. Η ωραιότητα της γλώσσας, η μεστότητα του λόγου θα είναι πάντα ισχυρά κίνητρα  επιστροφής σ’ αυτό το κείμενο. Ωστόσο αν σκέφτομαι πάλι την Τρικυμία φέτος, είναι γιατί περιέχει, ανάμεσα σε τόσα άλλα, δύο ερωτήματα ιδιαιτέρως επίκαιρα, κατά την γνώμη μου, και ενδεχομένως συγγενικά. Το πρώτο : η δύναμη που αποκτάται με την γνώση, μπορεί να εξαφανίσει ή έστω να δαμάσει, -αν δεν αποβεί και η ίδια μια από τις εκφάνσεις του-, ό,τι μέσα στην ανθρώπινη φύση τροφοδοτεί το απάνθρωπο; Και το δεύτερο : μπορούμε όντως να συγχωρήσουμε; Ή για να το πω διαφορετικά : υπάρχει δυνατότητα συγγνώμης στον κόσμο μας μετά την 11η Σεπτεμβρίου, μετά το Ιράκ, μετά την Παλαιστίνη, μετά τον Λίβανο;

Δεν θέλω, για να προβάλω αυτά τα ερωτήματα και την επικαιρότητά τους, να ταυτίσω εμφανώς το σκηνικό γίγνεσθαι με την σύγχρονή μας πολιτική κατάσταση. Πιστεύω πως μια τέτοια ενέργεια θα εγκλώβιζε το νόημα του έργου, θα το περιόριζε και σίγουρα κάποια στιγμή θα το πρόσβαλε. Μπορεί δηλαδή να διαπιστώνω συγγένειες ανάμεσα σε ένα φανταστικό κατασκεύασμα και μία πραγματικότητα, αλλά δεν διαπιστώνω πουθενά την απόλυτη ταύτισή τους. Επιπλέον δεν θέλω να υποτιμώ την νοημοσύνη των θεατών και την ικανότητά τους να συσχετίζουν αυτό που βλέπουν επί σκηνής με ό,τι συμβαίνει γύρω τους και μέσα τους. Έτσι κι αλλιώς δεν έφτιαξα ποτέ παράσταση για παρτιζάνους. Δεν θα το κάνω ούτε τώρα.

2. Τι έχει απομείνει από την Τρικυμία του 2000 στην Τρικυμία του 2007; Η προστατευτική θαλπωρή μιας σπηλιάς, (κάτι σαν τη σπηλιά του Αλή-Μπαμπά όπου οι θησαυροί ήταν αμέτρητα βιβλία και χαρτιά πυκνογραμμένα, χυμένα στο πάτωμα ή κρεμασμένα από το ταβάνι, και όπου παρεισέφρεαν ενίοτε οι γαλαζωπές ανταύγειες μιας γειτονικής θάλασσας ή του ονείρου), δίνει τώρα την θέση της στην εφιαλτική, κλινική ψυχρότητα ενός εργαστηρίου. Στο κέντρο του άδειου χώρου, σα νησί ή σαν καράβι καταμεσής του πελάγου, ένα μακρόστενο τραπέζι κλείνει στα σωθικά του την γνώση και την ιστορία του κόσμου.

Η ηχητική επένδυση της παράστασης, με τις φωνές off, με τους περίεργους ήχους και τις μουσικές που πλημμυρίζουν το μαγεμένο νησί του Πρόσπερο, και τότε και τώρα σημαντική, αν και στα περισσότερα σημεία πλέον εντελώς διαφορετική. Η λειτουργία της ως άυλος ηχητικός θόλος, ως ηχητική μνήμη προέκταση της μνήμης ή της φαντασίας του ομιλούντος προσώπου, παραμένει η ίδια. Αλλά τώρα προστίθεται η αίσθηση μιας άτυπης όπερας, όπου ο ερμηνευτής οφείλει να παρακολουθεί και να συμβαδίζει, χωρίς να τραγουδά, με τα –συνήθως- μη μελωδικά μέτρα, τις εντάσεις και τους ρυθμούς της μουσικής.

Οι βασικοί τέλος συντελεστές είμαστε και τότε και τώρα οι ίδιοι, αλλά και πόσο άλλοι ταυτόχρονα. Είμαστε κατά κάποιο τρόπο, με την διαμεσολάβηση του χρόνου -και όχι μόνο-, οι ίδιοι άλλοι. Με την ίδια διάθεση να μιλήσουμε την πληγή, αλλά όχι πια με τον ίδιο τρόπο. Με λιγότερες ίσως ψευδαισθήσεις. Με λιγότερα παραμύθια και λιγότερη μαγική χρυσόσκονη. Αλλά πάντα, όπως θα έλεγε και ο Πρόσπερο, με τον ίδιο ευγενικό σκοπό να αρέσουμε.