Από την κριτική της Ζωής Βερβεροπούλου «Η τραυματική ωραιότητα του θεάτρου», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, 22/11/2004
«Αντιμετωπίζοντας το Mauser ως τραγωδία (…) και τον περισσότερο αφηγηματικό Οράτιο ως έπος, ο σκηνοθέτης επινοεί την οπτική τους διάσταση λιτή και γι’ αυτό πιο υποβλητική, σε μια παράσταση σφιχτή που δουλεύει πάνω στους παλμούς και την ένταση φωνών και σωμάτων…»

Από την κριτική του Σάββα Πατσαλίδη  «Με αφορμή μια παράσταση», (δε)κατα, τεύχος 2, καλοκαίρι 2005
«…ο Κωνσταντινίδης κατάλαβε καλά την ‘γκρίζα γραφή’ του Μίλερ και ορθά κίνησε τα νήματα στα όρια αυτής ακριβώς της διττότητας, της προσωπικής και κοινωνικής οδύσσειας του μεταμπρεχτικού γκέστους, κρατώντας έναν ήρεμο ρυθμό ροής των γεγονότων που αποκάλυπτε αλλεπάλληλα επίπεδα στοχασμών και συναισθημάτων (…). Ευτυχώς που έχουμε προτάσεις σαν κι αυτή, για να θυμόμαστε, τουλάχιστον εμείς εδώ στη Θεσσαλονίκη, ότι το καλό θέατρο δεν είναι εκείνο που γεμίζει το ταμείο αλλά εκείνο που σε αναγκάζει να σκεφτείς, να ανασκουμπωθείς, να δεις και τα δικά σου όρια και περιθώρια…»