Rainer Werner Fassbinder – Κάποιες ημερομηνίες

1945 – Γέννηση του R. W. Fassbinder, στις 31 Μαϊου, στο Bad-Worishofen της Βαυαρίας. Ο πατέρας του ήταν γιατρός και η μητέρα του μεταφράστρια. 1959 – Οι γονείς του χωρίζουν. Ο Ράινερ μένει με την μητέρα του, η οποία για να τον ξεφορτώνεται και να δουλεύει ανενόχλητη, τον στέλνει σχεδόν καθημερινά στον κινηματογράφο. Πρώτες ομοφυλοφιλικές σχέσεις, κυρίως με μετανάστες. 1964 – Εγκαταλείπει το σχολείο λίγο πριν τις απολυτήριες εξετάσεις. Για ένα διάστημα ζει στην Κολωνία κοντά στον πατέρα του. 1965-66 - Επιστρέφει στο Μόναχο. Εργάζεται ως εργάτης, έκτακτος υπάλληλος σε αρχεία εφημερίδων, κομπάρσος σε θέατρα της πόλης. Αρχίζει μαθήματα σε μια μάλλον κακή ιδιωτική σχολή θεάτρου όπου γνωρίζεται με την Χάνα Συγκούλα, την μετέπειτα πρωταγωνίστριά του. Γυρίζει τις πρώτες του ταινίες μικρού μήκους. Απορρίπτεται η αίτησή του για εισαγωγή στην Γερμανική Ακαδημία Κινηματογράφου του Βερολίνου. 1967 – Γίνεται μέλος του Action Theater, περιθωριακού θιάσου από σπουδαστές δραματικών σχολών του Μονάχου. 1968 – Τον Απρίλη, ανεβαίνει το πρώτο θεατρικό έργο του Fassbinder : Katzelmacher, με σκηνές σεξ επί σκηνής. Η Αστυνομία κλείνει το θέατρο και η ομάδα διαλύεται. Ο Fassbinder και 9 ακόμη ηθοποιοί (Χάνα Συγκούλα, Πέερ Ράμπεν, Κουρτ Ράαμπ…) ιδρύουν το Anti-teater, ονομασία που σύντομα θα σημαίνει το αντισυμβατικό, προκλητικό θέατρο. Η ομάδα θα στεγαστεί στο πίσω δωμάτιο μιας μπυραρίας. 1969 / 1972 – περίοδος έντονης παραγωγικότητας για τον Fassbinder. Σκηνοθετεί είκοσι θεατρικά έργα, ανάμεσά τους οκτώ δικά του (Αναρχία στη Βαυαρία, Αίμα στο λαιμό της γάτας, Τα Πικρά δάκρυα της Πέτρας φον Καντ, Ελευθερία στη Βρέμη…) και αρκετές διασκευές που υπογράφει ο ίδιος, γράφει και σκηνοθετεί  θέατρο στο ραδιόφωνο, συμμετέχει ως ηθοποιός σε φιλμ άλλων σκηνοθετών, ενώ παράλληλα γυρίζει ασταμάτητα ταινίες για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση 1970 - παντρεύεται την ηθοποιό του Anti-teater Ίνγκριντ Κάβεν. Χωρίζουν δυο χρόνια αργότερα. 1972 – Κερδίζει το Ομοσπονδιακό βραβείο για την ταινία Ο έμπορος των τεσσάρων εποχών, πρώτη παραγωγή της ιδιόκτητης κινηματογραφικής εταιρείας Τάνγκο-Φιλμ. 1973 –  Γυρίζει το Οχτώ ώρες δεν κάνουν μια μέρα, τηλεοπτική σειρά που τον κάνει ευρύτατα γνωστό στην πατρίδα του. 1974 – Η ταινία του Έφι Μπρίεστ κερδίζει ομόφωνα το βραβείο κριτικών στο φεστιβάλ των Καννών. Αναλαμβάνει την διεύθυνση του θεάτρου Τεάτερ αμ Τουρμ (ΤΑΤ) της Φραγκφούρτης, θέση από την οποία παραιτείται ένα χρόνο αργότερα, εξ αιτίας των προστριβών του με τις αρχές της πόλης για θέματα οικονομικά, πολιτικά, καλλιτεχνικά. 1976 / 1979 – Γίνεται αντικείμενο σφοδρής πολεμικής από το καλλιτεχνικό κατεστημένο και τον συντηρητικό τύπο της Γερμανίας. Τον κατηγορούν για αριστερό φασισμό. Σχέδια μετανάστευσης στην Αμερική που δεν πραγματοποιούνται ποτέ. Γυρίζει τις ταινίες : Despair, Η Γερμανία το φθινόπωρο (μαζί με άλλους σκηνοθέτες) και Ο Γάμος της Μαρίας Μπράουν. 1979 – Αρχίζουν τα γυρίσματα της τηλεοπτικής σειράς Βερολίνο Αλεξάντερπλατς. Του απονέμεται το βραβείο «Λουκίνο Βισκόντι». 1981 / 1982 – Γυρίζει τις ταινίες : Λίλι Μάρλεν, Λόλα, Η Νοσταλγία της Βερόνικα Φος, Ο Καβγατζής της Βρέστης. Πεθαίνει στις 10 Ιουνίου 1982, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, πιθανόν από κακή χρήση αλκοόλ και ηρεμιστικών.

β2. Preparadise Sorry Now, έργο –κολάζ του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, με θέμα τις φασιστοειδείς συμπεριφορές στην καθημερινή ζωή. Γραμμένο το 1969, αποτελεί μια χωρίς ψευδαισθήσεις και με πολεμική διάθεση απάντηση στο όνειρο του ιδανικού κόσμου που ευαγγελιζόταν η  παράσταση του Living Theatre, Paradise Now.
Κεντρικός άξονας του έργου είναι η ιστορία του ζεύγους Ίαν Μπρέιντυ – Μάιρα Χίνλεϊ, περιβόητων δολοφόνων μικρών παιδιών, που έδρασαν στην Αγγλία στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Ανάμεσα στις 6 αφηγήσεις που τους αφορούν και τους 9 φανταστικούς διαλόγους που διαμείβονται μεταξύ τους, παρεμβάλλονται ψαλμοί δανεισμένοι από την χριστιανική λειτουργία και σύντομες σκηνές όπου κάθε φορά δύο πρόσωπα συμμαχούν εναντίον ενός τρίτου.
Ο Φασμπίντερ μας μιλά για μια κοινωνία αδυσώπητα «αυτοφαγική» όπου θύτες και θύματα εναλλάσσουν τους ρόλους τους ακατάπαυστα, όπου η βία των χειρονομιών και των λέξεων, τόσο τρομερή για τους θεατές, περνάει σχεδόν απαρατήρητη από τα ίδια τα πρόσωπα που την ασκούν, - σε τέτοιο βαθμό είναι εγγεγραμμένη στην καθημερινότητά τους.
Ωμή και άγρια, η έντονα κινηματογραφική γραφή του Φασμπίντερ καταφέρνει να συνδυάσει τον Αρτώ με τον Μπρεχτ, την πρόκληση με την διαμαρτυρία, δημιουργώντας μια δραματική ένταση συχνά στα όρια του υποφερτού. Αυτή όμως η σκληρότητα και –για άλλους- η απαισιοδοξία έχουν ως λυτρωτικό αντίβαρο την καυστική ειρωνεία και το χιούμορ, στοιχεία ήδη ορατά στον αγγλικό τίτλο και διάσπαρτα παντού μέσα στο έργο.